In Colson Whiteheads “De ondergrondse spoorweg’ is Cora slavin op een katoenplantage in Georgia. Haar helse leven staat op het punt om nog erger te worden: de wrede eigenaar heeft zijn oog op haar laten vallen. Ze besluit om te vluchten, en met hulp van de Ondergrondse Spoorweg (in Amerika het begrip voor het clandestiene netwerk van antislavernijactivisten) begint ze een lange, huiveringwekkende reis door de zuidelijke staten van Amerika richting het vrije Noorden, met de slavenpatrouille op haar hielen. 

Ik heb heel veel moeite gedaan om dit boek eindelijk uit te lezen. Normaal gesproken stop ik wanneer ik een boek echt niks aan vindt, maar hierbij dacht ik steeds ‘het wordt vast nog beter’ en dat het hele boek door.
Een van de redenen waarom ik hier niet doorheen kwam is omdat ik op de een of andere manier de personages niet kon voelen. Het is ontzettend erg wat Cora en alle andere slaven meemaken gedurende het hele boek maar op de een of andere manier kwam het gevoel totaal niet binnen.

Ditzelfde had ik met alle ‘spannende’ stukjes in het verhaal. Tijdens het lezen wist ik natuurlijk dat die stukjes spannend  bedoeld waren maar ik vond het zelf helemaal niet spannend om te lezen.

Het komt heel duidelijk naar voren dat de schrijver enorm veel research heeft gedaan en een grote kennis heeft over de slavernijgeschiedenis. Maar soms had ik meer het gevoel dat ik een boek zat te lezen waarin me allerlei informatie over de slavernij werd uitgelegd. Het kwam over alsof de schrijver de lezer alle verschrikkingen uit de slavernij vooral wilde laten lezen, in plaats van je mee te nemen in en verhaal. Dat is denk ik niet zijn bedoeling geweest maar zo ervaarde ik het wel tijdens het lezen. Als ik als lezer wat wil leren over de slavernij, dan had ik wel een non-fictie boek gelezen in plaats van een fictie boek. Dit was dus iets wat me wel stoorde op een gegeven moment.

Kortom: de karakters  kwamen niet binnen, de gebeurtenissen kwamen niet binnen, de spannende stukjes voelde ik niet. Het verhaal kwam niet tot leven.

Meer heb ik eigenlijk niet te vertellen over dit boek. Ik heb er best wel naar uitgekeken om dit verhaal te lezen en vind het dan ook jammer dat het zo tegenviel.

Geen categorie