Ik weet niet hoe ik moet beschrijven wat ik van dit boek vind. Ik weet niet eens precies wat ik voel door dit boek. Het is nu twee dagen geleden dat ik klaar ben met lezen maar ik ben er nog steeds mee bezig in mijn hoofd en dat zal nog wel een tijdje zo blijven denk ik. Norwegian Wood heb ik toegevoegd aan mijn lijst van lievelingsboeken en ik weet dat ik nooit meer iets vergelijkbaars zal vinden.

Ik had nog nooit iets van Haruki Murakami gelezen, maar wel veel goede verhalen over hem gehoord. Ik ben heel vaak langs zijn boeken gelopen in de bieb, pakte een van zijn boeken en las de achterkant om het vervolgens weer terug te leggen. Maar ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want het perfecte moment om dit boek te lezen was precies nu.

Het verhaal begint wanneer de personages allemaal 17 zijn en eindigt wanneer ze 21 zijn. Aangezien ik zelf 19 was kon ik me dus goed herkennen in wat ze allemaal voelden. Het is niet dat ik het zelfde had meegemaakt, of dezelfde problemen heb of had. Maar op de een of andere manier voelde ik heer erg veel connectie met alle hoofdpersonen. De hoofdpersonen waren super normaal en super bijzonder tegelijkertijd. Ik begon oprecht van alle belangrijke personages te houden met al hun verschillende karakters, die niet altijd even mooi zijn. Het is zo gek hoe vertrouwd ze ook voor me voelden tijdens het lezen, alsof ik ze al jaren kende.

Het verhaal speelt zich af in Japan en soms heb ik moeite met me inleven in omgevingen en landschappen maar hier voelde het alsof ik zelf door de straten van Tokyo liep en door de bergen in een *moeilijke naam van een Japanse stad die ik al ben vergeten*. Ik weet dat als ik Tokyo ooit ga bezoeken, ik een gek  gevoel ga krijgen van herkenning door dit boek Alsof ik er al een keer ben geweest.

Ik ga vaker boeken lezen van auteurs die niet uit het westen komen. Er gaat echt een hele wereld voor me open. Ik merk nu pas eigenlijk hoeveel ik mis door vrijwel alleen maar boeken van westerse schrijvers te lezen. Dit boek, samen met de alchemist is voor mij wel een eye opener geworden om mijn horizon meer te verbreden qua boeken die ik lees en vaker een soort boek uit te kiezen wat ik normaal zou laten liggen. Ik kijk er nu al naar uit om andere boeken te lezen van Murakami, ook al heb ik gehoord dat dit boek wel een van de boeken is waarbij hij juist iets ‘anders’ is qua schrijfstijl dan bij zijn andere boeken. Dus dat is misschien wel een beetje jammer omdat ik het gevoel heb dat ik nu het beste al heb gelezen (eigenlijk is dit geweldig en jammer tegelijkertijd) maar ik denk alsnog dat ik een schrijver heb gevonden waarvan ik nog veel boeken van ga lezen.

Muziek speelt een grote rol in dit verhaal. Murakami heeft hier duidelijk veel aandacht aan besteedt. Je leest vrijwel gedurende het hele boek welke muziek de personages luisteren. Ik vond het best jammer dat ik veel van de muziek die werd benoemd niet kende, want ik denk dat ik dan nóg meer ‘in’ het boek zou zitten. Maar nadat ik klaar was met het boek heb ik een afspeellijst op spotify gevonden met alle muziek uit dit boek en ik vind het wel leuk om nog op deze manier weg te dromen in het verhaal. Én ik ontdekt allemaal nieuwe muziek die ik anders nooit had gekend.

Ik zal je waarschuwen: er zullen echt momenten zijn tijdens het lezen waarbij je bij jezelf denkt: What. The. Actual. F U C K.  En wanneer je je wtf-momentje hebt gehad schiet je in de lach omdat het gewoon zo absurd is. Tenminste, dat had ik. Dit betreft overigens zowel de acties van de personages als de gebeurtenissen zelf. Maar dit vond ik absoluut echt een van de leukste dingen uit het verhaal.

De personages in dit boek leven op het eerste gezicht doodnormale levens. Voor andere studenten lijken het normale studenten. Maar het speciale is dat jij als lezer juist meer komt te weten, jij bent degene die alles te weten komt en dat is zo bijzonder eigenlijk? Het voelde als een soort privilege om als lezer als te weten komen over deze op het eerste gezicht doodnormaal lijkende studenten. Het is iets wat me altijd al heeft gefascineerd: wanneer je iemand oppervlakkig kent  denk je op de een of andere manier altijd dat diegene een ‘goed’ en ‘normaal’ leven leidt. Maar in werkelijkheid heeft diegene misschien wel een heel naar leven. Of juist misschien is diegene juist heel gelukkig. Maar wanneer je hem of haar beter leert kennen en erachter komt dat zijn/haar leven niet zo gewoon en goed en normaal is als je denkt ben je opeens heel verbaasd, of voel je je zelfs aangedaan. Dit gevoel had ik tijdens het lezen de hele tijd. Het raakte me heel erg. Het is ontzettend knap hoe Murakami het voor elkaar heeft gekregen om dit gevoel bij je op te wekken.

Iets anders wat me opviel tijdens het lezen zijn alle passages waarbij de personages niks bijzonders aan het doen zijn, ze zijn bezig met alledaagse dingen zoals eten en koken en huishouden terwijl ze nadenken over hun leven. Dit klinkt ongelooflijk saai want meestal zijn we gewend om boeken te lezen die spannend zijn en de spanning is de reden dat we verder lezen. Maar ik vond dit een van de dingen die het boek zo goed maakte. Het had iets heel intiems om al deze gedachten te lezen. Het was heel fijn om stil te staan in het hoofd van de hoofdpersonage en alle gedachten en gevoelens te lezen. Op de een of andere vreemde manier kon ik me zo inleven in hun gedachten met bepaalde dingen, terwijl ik zelf eigenlijk niet zoiets heb meegemaakt. Maar dat hoefde ook niet,  de gedachten die ze hebben zijn herkenbaar voor iedereen denk ik. En wanneer het niet herkenbaar was, dan voelde ik toch nog een groot begrip en medeleven. En hoe knap is het dat een schrijver zo interessant kan schrijven over op het eerste gezicht saaie alledaagse dingen? Deze passages laten je bovendien ook weten dat niet iedereen zo’n geweldig spannend leven heeft als het lijkt en dat iedereen weleens saaie dagen meemaakt en dat dat doodnormaal is. Het had iets unieks, om dit zo te lezen omdat je toch vaker leest dat je moet proberen om elke dag leuk/spannend/interessant te maken.

Vanaf nu komen er spoilers, dus lees niet verder als je het boek nog wil lezen.

Ik vind het heel bijzonder hoe Murakami de strijd tussen leven en dood zo bijzonder in zijn verhaal heeft verwerkt. Voordat ik ga uitleggen hoe en wat wil ik even zeggen dat de woorden ‘kiezen’ en ‘overbrengen’ die ik ga gebruiken niet helemaal juiste formuleringen zijn want natuurlijk hebben de personages hier weinig keuze in en is het niet iets wat ze vrijwillig ‘kiezen’. Helaas kon ik niet iets anders bedenken wat gepaster zou zijn.

Kizuki de beste vriend van Watanabe en de vriend (liefdesrelatie) van Naoko pleegt zelfmoord op zijn zeventiende. Vervolgens wordt Kizuki’s verdriet (om het maar even zo te noemen, het is voor niemand duidelijk waarom hij zelfmoord pleegt) ‘overgebracht’ naar Naoko en Watanabe. Naoko wordt geestelijk ziek en gaat in behandeling. Uiteindelijk wordt ze niet beter. Ze verliest de strijd en de dood haar uitweg.

Watanabe wordt zelf niet geestelijk ziek, maar zijn persoonlijkheid en leven verandert wel voorgoed na de dood van Kizuki. In feite is hij ook gedurende het hele verhaal een gevecht aan het voeren tussen de dood en het leven. Op twee manieren namelijk: 1) hij ‘kiest’ ervoor om, in tegenstelling tot Kizuki en Naoko, te leven en 2) hij komt in een situatie terecht waar hij verliefd wordt op twee vrouwen, waarvan de ene vrouw het leven symboliseert en de andere vrouw de dood.

De eerste manier is kort samen te vatten. In het boek plegen veel personages zelfmoord, waarvan de belangrijkste voor Watanabe de dood van zijn beste vriend Kizuki, en later de dood van Naoko. Terwijl het verdriet van de ene persoon naar de andere personen wordt ‘overgebracht’, ‘kiest’ Watanabe toch telkens weer voor het leven in tegenstelling tot de andere personages. Kizuki kan het verdriet dat hij draagt (wat het precies is komen we nooit achter) niet aan en pleegt zelfmoord. Naoko’s zus pleegde ook zelfmoord in het zelfde jaar als Kizuki, dus het verdriet van de dood van haar zus, samen met het verdriet van Kizuki leidt tot haar ziekte, en uiteindelijk  verliest zij de strijd en pleegt ook zelfmoord. Daarentegen ‘kiest’ Watanabe na al deze gebeurtenissen toch nog voor het leven.

De tweede manier waarop Watanabe moet kiezen tussen leven en dood moet ik iets uitgebreider uitleggen. Na Kizuki’s dood komt hij per toeval weer in contact met Naoko en er ontstaat een vriendschap die uiteindelijk bloeit tot een liefde. Echter, Naoko besluit om hulp te zoeken verhuist voor een onbepaalde tijd naar een sanatorium in de bergen.
Watanabe blijft achter en komt in contact met Midori, een meisje dat een van dezelfde vakken volgt als hem. Midori is precies het tegenovergestelde van Naoko. Naoko  is een heel introvert, rustig, onzeker en (waarschijnlijk, de naam van de ziekte wordt niet genoemd) depressief meisje.
Midori is extravert, vol levensvreugde, enthousiast en opgewekt. Midori vind dat ze al genoeg geleden heeft (de dood van haar ouders) en wil nu juist eindelijk beginnen met leven.  Watanabe  weet dat hij eigenlijk moet kiezen tussen een van de vrouwen maar hij houdt nog steeds van Naoko en hij wil haar geen pijn doen.
Maar Naoko is letterlijk en figuurlijk ver weg. Letterlijk: ze is in de bergen. Watanabe is twee keer bij haar langs gegaan maar verder hebben ze alleen contact via brieven. Figuurlijk: Naoko leeft heel erg in haar ziekte. In haar eigen wereld met alle problemen waarmee ze worstelt. Aan de andere kant is er Midori en zij is dicht bij hem. Ze zit bij hem op de universiteit en ze woont dichtbij.  Hij voelt een connectie met haar en krijgt uiteindelijk ook gevoelens voor haar. Uiteindelijk begint hij Midori steeds leuker te vinden terwijl hij wacht totdat Naoko beter wordt. Naoko wil ook een relatie met Watanabe, maar vraagt hem wel te wachten totdat ze beter is. Watanabe en Midori krijgen ook steeds meer gevoelens voor elkaar en Midori vraagt Watanabe te kiezen voor haar of Naoko (ze weet van het bestaan van Naoko en dat  Watanabe gevoelens voor haar heeft maar geen echte relatie met haar kan hebben en niet bij haar kan zijn om de een of andere reden) en zegt dat ze niet wilt dat hij aan een andere vrouw denkt wanneer ze met hem is. Ondertussen geneest Naoko niet zo snel als Watanabe voor ogen had.
Hij worstelt steeds meer tussen zijn gevoelens voor beide vrouwen. Watanabe schrijft een brief aan Reiko, een goede vriendin van Naoko in het Sanatorium. Hij legt zijn gevoelens over Naoko en Midori aan hem uit:

‘Ik ben van Naoko gaan houden en ik hou ook nu nog altijd van haar. Maar tussen Midori en mij bestaat iets onvermijdelijks. Ik wil me aan die kracht overgeven en heb het gevoel dat hij me voortstuwt. Voor Naoko koester ik een rustige, vriendelijke, ingetogen liefde, maar wat ik voor Midori voel is iets heel anders. Iets dat staat, loopt, ademt en klopt, iets dat me door elkaar schudt. Ik weet niet goed wat ik moet doen en ik ben erg in de war. Het is niet mijn bedoeling me vrij te pleiten, maar ik heb altijd mijn best gedaan eerlijk te leven en ik heb nooit tegen iemand gelogen. Ik heb er altijd op gelet anderen niet te kwetsen. Het is me dan ook een volslagen raadsel hoe ik desalniettemin in deze doolhofachtige situatie verzeild ben geraakt. Wat moet ik doen? Jij bent de enige tot wie ik me kan wenden.’

Reiko schrijft hem terug dat zij hem niet kan helpen met kiezen tussen beide, maar dat hij elke kans om gelukkig te zijn moet aanpakken omdat zo’n kans volgens haar ervaring maar twee of drie keer voorkomt en als je het laat schieten, heb je je hele leven spijt. Wel zegt ze dat hij niks aan Naoko moet zeggen, en dat wanneer het wat wordt tussen hem en Midori, ze het samen aan Naoko gaan vertellen. We lezen Watanabe’s gedachten op deze brief niet, maar precies een bladzijde later wanneer een nieuw hoofdstuk begint lees je dat Naoko zelfmoord heeft gepleegd. Na Naoko’s dood sluit Watanabe zich af van iedereen. Hij gaat een maand doelloos door Japan dwalen. Omdat Watanabe te druk is met zijn eigen verdriet laat hij niks van zich horen aan Midori. Wanneer hij na een maand weer terugkomt naar Tokyo komt hij weer in contact met Reiko en zij haalt hem over om toch contact te zoeken met Midori. Watanabe volgt het advies van Reiko op en hij zoekt contact weer contact met Midori. Nu kiest hij voor het leven, Midori, en niet voor Naoko, de dood. Nu kan je wel zeggen ‘we weten niet of Watanabe echt voor Midori heeft gekozen omdat we na Reiko’s brief en advies al op de volgende bladzijde lezen dat Naoko dood is, zonder dat we zeker weten wat Watanabe’s reactie op de brief was.’ Maar eigenlijk weten we al dat hij daarvoor al voor Midori heeft gekozen, door de (bovenstaande) brief die hij als eerste naar Reiko had gestuurd. Hij had eigenlijk al gekozen, maar kon het voor zichzelf nog niet bevatten en toegeven.

Ik vind het heel mooi dat Murakami niet een kant kiest in zijn verhaal. Hij zet de mensen die zelfmoord plegen absoluut niet neer als zwak of egoïstisch. Hij zet de mensen die kiezen voor het leven niet neer als enorme helden. Je hoort geen mening tijdens het lezen. Ik vond dit zó goed.
Doordat er geen mening aan je wordt opgelegd voel je enorm veel. Je voelt hun pijn en verdriet en je voelt  empathie en begrip. En je voelt geluk en hoop. Ik had dit vooral bij Naoko, ik voelde heel erg hoe erg ze haar best deed om beter te worden, hoe hard ze vocht.
Door middel van een verhaal heeft Murakami beide kanten (de zelfdoders en de mensen die ondanks alles, toch blijven vechten voor het leven) uitgelicht. Hij heeft ook mooi laten zien dat sommige mensen zo gebroken zijn en zoveel verdriet hebben, dat ze nooit meer beter kunnen worden hoe hard ze ook vechten en daardoor als enige uitweg de dood zien.
Hij heeft prachtig beschreven hoe verdriet twee kanten op kan gaan, zonder daar een oordeel over te vellen en zonder een oordeel aan je op te leggen.

Ook vind ik het heel erg goed dat hij de dood en zelfmoord op zich zelf absoluut niet romantiseert in dit boek. Ik heb het gewoon vaker gezien in boeken en films en series dat zelfmoord wordt geromantiseerd en ik vind het echt zorgwekkend.

Iets anders wat ik heel mooi vind is dat Murakami na alle zelfmoorden voor dit einde waarin Watanabe Midori opbelt en weer contact me haar zoekt na alle ellende en verdriet. Het heeft zo iets hoopvols. Hij kon ook kiezen voor een einde waarin Watanabe ook zelfmoord pleegt en dat zou ik op zich geen vreemd einde vinden want uiteindelijk krijgt Watanabe met heel veel verdriet te maken en als hij dan zelf ook voor de dood zou kiezen zou ik daar begrip voor hebben. Maar het feit dat het boek toch nog zo’n hoopvol einde heeft geeft zo’n mooie boodschap vind ik. Het geeft je het gevoel dat wat voor verschrikkelijke dingen er ook in je leven kunnen gebeuren, dat er nog altijd hoop is op iets goeds, en gelukkigs. Na alle tragische gebeurtenissen in het boek, eindigt het nog met iets hoopvols en moois. Na alles wat hem is overkomen, probeert Watanabe toch weer zijn leven op te pakken. Ik vind het echt prachtig hoe Murakami dit verwerk heeft in het verhaal.

Ik wil nog even inhaken op de allerlaatste bladzijde van het boek:

‘Ik belde Midori op en zei dat ik hoe dan ook met haar moest praten. Dat ik haar heel veel wilde vertellen. Móést vertellen. Dat ik naar niets anders op de wereld verlangde dan naar haar. Dat ik haar wilde zien en met haar wilde praten. Dat ik met haar samen helemaal opnieuw wilde beginnen. Midori bleef een hele tijd stil aan de telefoon. Het was zo’n stilte die voortduurt als alle druilerige regen ter wereld op alle grasvelden ter wereld. Ik stond de hele tijd met mijn voorhoofd stijf tegen het glas gedrukt met mijn ogen dicht. Ten slotte verbrak Midori de stilte.
‘Waar ben je nu?’ vroeg ze kalm.
Waar ben ik nu?
Met de hoorn in mijn hand geklemd keek ik vanuit de telefooncel om me heen. Waar ben ik nu? Ik wist het niet. Ik had geen notie. Waar was ik in ’s hemelsnaam? Het enige wat ik kon zien, waren talloze mensen die god weet waarnaartoe langsliepen. Vanaf een plek die nergens was, had ik altijd nog Midori aan de lijn.‘
Dit einde en dan vooral het dik gedrukte vond ik echt een prachtig einde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet meteen begreep toen ik het voor het eerst las (al voelde ik wel heel veel, zonder het te begrijpen, wat eigenlijk best gek is).
Er zijn meerdere interpretaties maar mijn interpretatie is als volgt. Watanabe leeft in een soort waas van pijn en verdriet sinds de dood van Kizuki jaren geleden en vooral de nog maar een maand geleden dood van Naoko. Hij leeft wel en doet dingen die van hem verwacht worden maar hij heeft geen idee meer wie hij is, wat hij doet en waar hij staat in het leven. Zijn hele leven stond in het teken van personen die dichtbij hem stonden en overleden en mensen die hij kwijt heeft geraakt. Ook is hij altijd bezig geweest met anderen in plaats van zichzelf. Hij is jaren bezig geweest met Naoko steunen, hij was druk met Midori en heeft haar ook gesteund toen zij het moeilijk had met de dood van haar vader. Hij heeft nooit de tijd gehad of tijd genomen om zijn eigen verdriet te verwerken. Hij heeft hierdoor ook nog nooit de tijd gehad om aan zichzelf te werken. Hij weet niet wie hij is en wat hij wil in zijn leven. In het verhaal lees je bijvoorbeeld ook dat hij maar zijn studie theater(geschiedenis) heeft gekozen omdat hij niet zo goed weet wat hij anders moet studeren en omdat hij toch niet echt een passie heeft en niet  weet wat hij zou willen worden. Zoals hij zelf ook zegt zou het ook zo maar geschiedenis of iets anders geweest kunnen zijn. Wanneer Midori hem vraagt waar hij is wordt hij opeens wakker uit deze waas of droom. Opeens wordt hij zich bewust van alles om hem heen en hij voelt zich verloren in de anonieme massa van mensen om hem heen. Het is een positief iets; hij is eindelijk wakker uit deze waas waar hij zich al jaren in bevindt en kan eindelijk beginnen met zijn leven écht oppakken en uitvinden waar hij is, wie hij is en wat hij wil in het leven.

Het laatste waar ik het nog over wil hebben zijn theorieën die ik heb gelezen over Reiko. Ik vond het enorm bijzonder om deze theorieën te lezen want ik zou er zelf nooit op zijn gekomen. Nadat ik dacht dat ik alles wat in het boek zat er wel uit had gehaald tijdens het lezen begon ik dus weer opnieuw met nadenken over of deze theorieën zouden kloppen of niet. Ik vind het zo bijzonder dat Murakami gebeurtenissen en personages zo heeft beschreven dat er heel verschillende interpretaties uit zijn te halen.

Laat ik bij Reiko beginnen.
Allereerst wat achtergrondinfo over Reiko: ze was een heel erg talentvolle pianist. Piano spelen was haar passie en leven. Totdat op en dag toen ze twintig was haar pink niet meer bewoog. Haar droom viel in duigen en ze beland uiteindelijk en een psychiatrisch ziekenhuis. Uiteindelijk komt ze over haar mentale problemen heen en probeert ze te accepteren dat ze nooit meer piano kan spelen op hoog niveau. Ze is uiteindelijk getrouwd met een man en samen hebben ze een kind.
Reiko gaf op zaterdagmiddagen pianoles aan een dertienjarig meisje uit haar straat. Pianoles geven vond ze niks aan maar omdat dit meisje het zo graag wilde en er zo op aandrong maakte ze een uitzondering. Reiko vertelt dat het prachtige meisje een pathologisch leugenaar is en bovendien ontzettend manipulatief is. Op een dag verleidt het meisje Reiko en hebben ze seks. Reiko vertelt dat ze onder een soort betovering was en dat ze het niet kon laten stoppen. Deze sekscène beschrijft Reiko uitgebreid en ze besteedt veel aandacht aan het beschrijven van het perfecte lichaam van het dertienjarige meisje. Uiteindelijk leidt deze verkrachting tot een enorme mental breakdown voor Reiko want niemand zou natuurlijk het verhaal geloven dat een 31 jarige vrouw verleidt werd en seks had met een 13 jarige meisje en er niet tegenin kon gaan. Het meisje zelf heeft het tegenovergestelde verhaal (en nog erger dan dat) rondverspreid en iedereen gelooft haar natuurlijk.  Deze gebeurtenis leidt tot Reiko’s  grootste mental breakdown en na jaren stabiel te zijn eindigt ze weer in een psychiatrisch ziekenhuis en later verhuist ze naar het sanatorium en daar verblijft ze al zeven jaar.

Wat ik dus veel in discussies heb gelezen is dat:
1) Reiko de rollen heeft omgedraaid. Zij zou zelf het meisje zijn dat de oudere vrouw verkracht. Ze is een pathologisch leugenaar en vertelt aan iedereen het verhaal andersom omdat ze de echte waarheid niet aankan. Deze gebeurtenis raakte me op een vreemde manier omdat ik juist veel medelijden kreeg met Reiko. Ik heb oprecht tijdens het lezen geen moment getwijfeld aan de waarheid van dit verhaal. En natuurlijk was ik me er bewust van hoe ongelooflijk raar het verhaal was, maar dat was ook de bedoeling. Niemand zou ooit dit gestoorde verhaal geloven en dat leidde tot haar mental breakdown. Maar aan de andere kant kan deze theorie zo goed kloppen. Ik kan me er wel in inleven in deze theorie, hoewel ik het niet wil.

2) Reiko is een pedofiel en voelde zich aangetrokken tot dit jonge meisje. Reiko heeft dit meisje zelf verkracht maar verteld het verhaal andersom. Dit zou typisch iets zijn wat seksueel misbruikers doen om hun daden te rechtvaardigen. Ik moet zeggen dat ik deze theorie meer aannemelijk vind dan bovenstaande. Als ik zou moeten kiezen dan zou ik voor deze theorie gaan.

3) Reiko’s relatie met Naoko is te seksueel beschreven, wat zou betekenen dat Reiko stiekem gevoelens heeft voor Naoko. Ze zou stiekem lesbisch zijn (ook terugkijkend op de seks met het jonge meisje). Ook benoemt ze te vaak hoe mooi Naoko is. Ik ben het hier niet mee eens. Reiko en Naoko hebben inderdaad een hele hechte relatie en ze slapen samen in een kamer en delen alles. Ze douchen ook vaak samen. Maar ik vind niet dat dit meteen betekent dat Reiko stiekem gevoelens heeft voor Naoko. Maar aan de andere kant kan deze theorie erg goed kloppen. Net als de andere theorieën is het maar net wat je wíl lezen.

4) Reiko zou een manipulerend persoon zijn en heeft Naoko in haar zelfmoord geduwd. Ze is veel te close met Watanabe en ze is jaloers op Naoko. Op 17 juni lezen we de brief van Reiko met het advies om voor Midori te kiezen. Op 24 augustus gaat Naoko pas dood. Er zit een gat van twee maanden tussen waar we niks over lezen. Wat is er in die twee maanden gebeurd? Ook lezen we de laatste dag van Naoko niet zelf, maar lezen we hoe Reiko de laatste dag van Naoko aan Watanabe vertelt. Wij weten dus niet wat er écht is gebeurd en moeten het doen met de info die Reiko geeft. Het kan dus zijn dat Reiko in die brief zei dat Watanabe voor Midori moest kiezen zodat hij al verder van Naoko wordt weggeduwd. In de twee maanden waar we niks over lezen manipuleert ze Naoko zo erg dat ze zelfmoord pleegt. Vervolgens liegt ze tegen Watanabe over alles wat er is gebeurd en pakt ze haar kans om seks met hem te hebben.
Dit laatste ondersteunt ook heel erg deze theorie. Naoko is dood en nu kan ze eindelijk krijgen wat ze wil: seks met Watanabe. Het enge hieraan vind ik dat de seks tussen Watanabe en Reiko totaal niet gek of raar op me overkwam. Toen ik het las voelde het normaal. Deze theorie vind ik het meest aannemelijk van allemaal en deze theorie doet me het meest pijn. Ik wil echt niet geloven dat Reiko Naoko in haar dood heeft geduwd maar er zijn zoveel aanwijzingen dat ik denk dat dit wel klopt.

Hoe meer je nadenkt over deze theorieën, hoe gekker je wordt. Ze kúnnen allemaal kloppen en het is maar net wat je kiest om te lezen/geloven. Aan de andere kant kan je ook al deze theorieën loslaten en het letterlijk lezen zoals het is en dus aannemen dat Reiko juist alles eerlijk verteld en dat ze onschuldig is. En dat ze juist een van je lievelingspersonages is met haar coole gitaar en haar goede adviezen en leuke karakter. Je mag zelf kiezen, hoe meesterlijk is het dat Murakami zoiets heeft kunnen schrijven?
Nu denk ik persoonlijk dat er ook iets is met Midori wat niet helemaal klopt. Helaas ben ik er nog niet helemaal achter wat. Haar kijk op liefde is vreemd en ze kon soms heel erg egoïstisch zijn hoewel beide dingen wel te verklaren zijn als je naar haar jeugd kijkt. Haar kijk op seks is apart. Het stukje waarbij ze haar ‘kut’ aan de foto van haar overleden vader laat zien was wel het toppunt van apart. Het feit dat ze vooraf loog dat haar vader naar Uruguay was verhuisd, terwijl hij juist doodziek in het ziekenhuis ligt was ook op z’n zachts gezegd vreemd. Ook had ik het gevoel dat haar zogenaamde vriendje niet eens bestond. Al deze dingen (en nog meer) bij elkaar waren zo vreemd maar ik kan er maar niet uitkomen wat er nou precies was. Het blijft me maar aan het denken zetten.

Ik denk niet dat er verder nog iets is wat ik over dit boek wil zeggen. Het kan zijn dat ik in de loop van tijd wat dingen toevoeg of verander, dat komt omdat het boek me nog steeds bezighoudt en ik af en toe opeens iets bedenk wat hiertussen zou moeten.

Het boek heeft me zo meegesleept en ik heb zoveel gevoeld. Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen dit prachtige boek gaan lezen.

Geen categorie