The artist of questions for ada defies words, embodying the pain, the passion, and the power of love rising from the depths of our souls.  Ijeoma Umebinyuo’s poetry is a flower that will blossom in the spirit of every reader as she shares her heart with raw candor.  From lyrical lushness to smoky sensuality to raw truths, this tome of transforming verse is the book every woman wants to write but can’t until the broken mirrors of their lives have healed.  In this gifted author’s own words—“I am too full of life to be half-loved.”  A bold celebration of womanhood

Ongeveer een jaar geleden kwam ik deze quote tegen:
‘So here you are
too foreign for home
too foreign for here.
Never enough for both’.

Deze quote raakte me enorm om redenen die iets te persoonlijk zijn om uit te leggen op mijn blog. Iets later kwam ik erachter dat deze quote uit een gedichtenbundel komt en sindsdien kon ik niet wachten om alle andere gedichten van deze schrijfster te lezen, want iemand die zo’n groot en complex gevoel perfect in één zin kon beschrijven moest nog veel meer goede poëzie geschreven hebben dacht ik.

Helaas was dat dus niet zo. Ik ben enorm teleurgesteld in al deze gedichten. Begrijp me niet verkeerd, de boodschap die ze overbrengt in haar gedichten vind ik erg mooi en ik sta er ook (meestal) achter. De onderwerpen die ze behandelt in haar gedichten vind ik interessant en pijnlijk en gevoelig. Maar de gedichten zélf vind ik ontzettend slecht.

Dat ik
een zin in stukjes
hak
met enters.

Wil
niet zeggen dat
het
een gedicht is.

Bovengenoemde vond ik dus enorm irritant. Het deed me denken aan slechte Rupi Kaur gedichten, behalve dan dat deze gedichten nóg slechter waren. Want waarbij je bij Rupi Kaur nog wat enigszins wat voelt na het lezen, voelde ik hier helemaal niks. Ze probeert met elk gedicht iets heel diep en gevoeligs over te brengen maar dat lukt dus niet zo. Ik voelde helemaal niks bij al haar gedichten. Je voelt pas iets bij gedichten wanneer het op een bepaalde manier is geschreven dat het je raakt. Het gedicht voelt dan meer als een stukje kunst wat je steeds opnieuw wilt lezen en wat je aan het denken zet, in plaats van een random zin met een aantal enters ertussen.

Wat me ook stoorde is dat ze steeds in de herhaling viel. Een van boodschappen in haar gedichten is dat je niet moet settelen voor een man die niet oprecht van je houdt. Na één gedicht was de boodschap wel duidelijk maar ze kwam er steeds maar weer op terug. Ik snap dat ze in dit gedichtenbundel enkel gedichten wilde schrijven volgens een aantal thema’s (immigratie/vluchten, racisme, discriminatie, representatie van ‘people of color’, feminisme, zelfacceptatie, vriendschap en liefde) maar naar mijn mening betekent dat niet dat je in elk gedicht min of meer hetzelfde gaat zeggen of overbrengen.

Misschien moet ik iets duidelijker zijn met dit uitleggen. Als voorbeeld: op het gebied van vriendschap heeft ze meerdere gedichten waarin ze min of meer overbrengt dat je geen vriendschappen moet onderhouden met mensen die jou niet steunen in moeilijke tijden. Dit vind ik dus een mooie boodschap. Maar wat ik dus een beetje jammer vond is dat vrijwel alle andere gedichten over vriendschap precies dezelfde boodschap overbrachten. Ik zou juist kiezen om met elk gedicht, of in ieder geval de meeste gedichten, verschillende boodschappen over te brengen. Er is zoveel wat je over vriendschap kunt schrijven, waarom ze er dan voor heeft gekozen om elke keer hetzelfde te zeggen snap ik niet. En dit had ze dus met elke thema gedaan.

Iets anders wat me stoorde was de manier waarop mannen in dit gedichtenbundel zijn gepresenteerd.  Ik snap echt wat ze bedoelt en wat ze probeert over te brengen maar door te schrijven alsof elke man respectloos is tegenover vrouwen (of nog veel erger dan dit) vind ik ook geen goede zaak. Ik had liever gezien dat ze bijvoorbeeld ook gedichten had waarbij ze het ‘goede voorbeeld’ gaf, dus bijvoorbeeld een gedicht waar de man wél respectvol en liefdevol is naar zijn partner. Dit heet ze ook wel een enkele keer gedaan in een paar gedichtjes maar ik vond het op de een of andere manier nog steeds over komen alsof ze alle mannen over een kam schoor en dat vond ik erg storend en vervelend om te lezen.

Ik vind het niet leuk dat ik zo negatief ben, want ik vind het echt goed dat er hedendaagse dichters zijn die schrijven over alle problemen en gevoelens die zij ervaren als donker persoon in het westen, als vluchteling, als immigrant enzovoort. Ik vind het heel belangrijk dat dit soort dingen gedeeld worden en dat mensen erover kunnen lezen. Maar ik vind het oprecht jammer dat deze gedichten (naar mijn mening) zo slecht en mislukt zijn.

Desondanks ben ik blij dat ik ben begonnen met gedichten lezen. Dit is het eerste gedichtenbundel dat ik ooit heb gelezen. Ik ben hiervoor al begonnen met Rumi maar daar ben ik nog steeds mee bezig dus dit is het eerste wat ik echt uit heb gelezen. Ik kijk er naar uit om nog veel meer te ontdekken.

Geen categorie