Starr Carters beste vriend Khalil wordt doodgeschoten door een politieagent. Khalil had geen wapen op zak maar was ‘vermoedelijk’ een drugsdealer. Verslagen door emoties probeert Starr zichzelf te herpakken in een samenleving vol ongelijkheid. De armoedige buurt waarin ze woont geeft een groot contrast met de school waar ze elke dag naartoe gaat. Overleven in deze twee werelden wordt steeds lastiger en de waarheid spreken krijgt een hoge prijs.

Het leven is kort, te kort om boeken te lezen die je eigenlijk niet  leuk vind. Ik heb me eerst gedwongen om steeds een beetje verder te lezen, maar uiteindelijke ben ik  toch definitief gestopt.

Allereerst: ik had hoge verwachtingen van dit boek, misschien té hoge verwachtingen. The hate u give werd me aangeraden door een vriendin die zei dat het een van de beste boeken vond dat ze ooit had gelezen. Toen ik een beetje informatie over dit boek zocht kwam ik er al  snel achter dat dit boek enorm populair is en vrijwel alleen maar zeer positieve reviews had.

Vol enthousiasme begon ik aan het boek. Het begin klonk leuk, wel moest ik even wennen aan het typische ‘young adult’ schrijfstijl. Al snel kwam ik erachter dat het niet de young adult schrijfstijl was waar ik aan moest wennen, maar aan het benoemen van heel veel onzinnigheden tussen alle gebeurtenissen door. Het verveelde me zo erg dat ik soms gewoon alinea’s oversloeg, omdat het toch niet relevant was voor het verhaal.

Het volgende waar ik me aan stoorde was dat ik het  zeer ongeloofwaardig vind hoe Starr de dag nadat haar beste vriend Khalil is doodgeschoten meteen weer in staat is om te wérken. Ik neem aan dat het grootste deel van de mensheid na zo’n verdrietige gebeurtenis nog niet in staat is om meteen weer verder te gaan met het dagelijkse leven. Maar goed, misschien was werken wel goed als afleiding. Maar dan komt het volgende: Starr en haar vriendin Kenya  beginnen de volgende dag over Khalil en direct daarna  praten ze verder over de ruzie met ander meisje, dat op dezelfde avond plaatsvond. Ik  zie het niet voor me dat je beste vriend is doodgeschoten en dat je vervolgens doorpraat over zoiets oppervlakkigs en onbelangrijks. Hoe kom je er überhaupt op.

Bovendien vond ik het moment dat Khalil werd doodgeschoten niet aangrijpend beschreven. Het deed me niets. Dit zeg ik terwijl ik vaak genoeg heb moeten huilen bij aangrijpende gebeurtenissen in boeken.

De schrijfster wil met dit boek denk ik vooral de rassengelijkheden in Amerika en de discriminatie van polities tegenover donkere mensen onder de aandacht brengen. Dat vind ik goed, heel goed. Zulke onderwerpen  in een young adult boek naar onder de aandacht brengen is een toegankelijke wijze om dit soort onderwerpen bespreekbaar te maken.
Echter vond ik de manier waarop ze Angie Thomas dit heeft gedaan niet goed. Het boek zit vol met stereotypen en clichés. Van beide kanten:  over witte mensen, maar ook over donkere mensen. Één cliché leest je overheen, maar wanneer je steeds vaker een cliché of een stereotype leest ga je je ergeren.

De frequentie ‘black jesus’ vond ik ook irritant. Ik snap dat de schrijver duidelijk wil maken dat Jezus niet wit was maar door alle witte mensen wit wordt afgebeeld, maar om nou elke keer bij het woord Jezus ‘Black Jesus’ te schrijven vond ik overdreven. Het was storend.

Al met al vond ik dit boek dus geen aanrader. Ik hoop dat er in de toekomst ooit nog een young adult boek komt met het thema black lives matter, maar dan wél goed uitgewerkt.

Geen categorie