In 2014, award-winning journalist Reni Eddo-Lodge wrote about her frustration with the way that discussions of race and racism in Britain were being led by those who weren’t affected by it. She posted a piece on her blog, entitled: ‘Why I’m No Longer Talking to White People About Race’.
Her words hit a nerve. The post went viral and comments flooded in from others desperate to speak up about their own experiences. Galvanised by this clear hunger for open discussion, she decided to dig into the source of these feelings.
Exploring issues from eradicated black history to the political purpose of white dominance, whitewashed feminism to the inextricable link between class and race, Reni Eddo-Lodge offers a timely and essential new framework for how to see, acknowledge and counter racism. It is a searing, illuminating, absolutely necessary exploration of what it is to be a person of colour in Britain today. 

Voor ik begin over de inhoud van dit boek wil ik het eerst even over de titel hebben. Ik kan me voorstellen dat deze titel witte mensen weerhoudt van het oppakken van dit boek. Het is niet echt uitnodigend. Hoewel ik haar keuze snap voor deze titel (en ze legt haar titelkeuze ook goed uit in het boek) zou ik persoonlijk voor een andere titel hebben gekozen zodat het mensen niet zou ‘afschrikken’.

Dit is een boek dat ik iedereen aanraad die zijn/haar algemene kennis over racisme wil verbreiden. Het is makkelijk geschreven, het is geen dik boek, het leest goed weg en het belangrijkste: je leert er heel veel van. Na dit boek te hebben gelezen weet je eigenlijk alle belangrijkste  dingen over racisme in het westen in onze hedendaagse maatschappij. Én je leert wat jezelf als persoon zou kunnen doen om een verandering te maken.

Ik heb heel veel geleerd van dit boek. Hiervoor dacht ik dat mijn kennis over racisme, white privilege en dat soort onderwerpen best goed was. Tijdens het lezen merkte ik steeds dat ik dingen las die ik nog niet op die manier had bekeken. Het was allemaal heel verhelderend om te lezen en soms best confronterend.

Het boek bestaat uit zeven hoofdstukken waarbij ze in elk hoofdstuk een onderwerp bespreekt: history, the system, what is white privilege?, fear of a black planet, the feminism question, race and class en there’s no justice, there’s no us.
Ik houd er van hoe alles heel duidelijk is opgedeeld in hoofdstukken en ze niet van de hak op de tak springt.

Bij history gaat het wel om de geschiedenis van Engeland wat betreft racisme. Enerzijds vond ik het best jammer dat het alleen maar om Engeland ging, anderzijds was het best logisch want de schrijfster komt uit Engeland en op deze manier kon ze er wat dieper op ingaan dan wanneer ze zou praten over heel het westen bijvoorbeeld. History hoofdstuk was interessant, maar naar mijn mening waren de andere hoofdstukken veel interessanter. Maar dit hoofdstuk was wel nodig: om te snappen welke problemen er hedendaags zijn moet je natuurlijk wel de geschiedenis ervan weten.

Vooral het hoofdstuk what is white privilege vond ik heel erg goed. Ik heb gemerkt dat er nogal verschillende betekenissen over dit begrip rondgaan waardoor het soms verwarrend is en er misverstanden ontstaan. Reni legt precies uit wat white privilege is, hoe het ontstaat en waarom het belangrijk is dat we het erkennen. Hier is een klein stukje uit het hoofdstuk wat ik het delen waard vond:

How can I define white privilege? It’s so difficult to describe an absence. And white privilege is an absence of the consequences of racism. An absence of structural discrimination, an absence of your race being viewed as a problem first and foremost, an absence of ‘less likely to succeed because of my race’. It is an absence of funny looks directed at you because you’re believed to be in the wrong place, an absence of cultural expectations, an absence of violence enacted on your ancestors because of the colour of their skin, an absence of a lifetime of subtle marginalisation and othering – exclusion from the narrative of being human.
….
To some, the word ‘privilege’ in the context of whiteness invokes images of a life lived in the lap of luxury, enjoying the spoils of the super-rich. When I talk about white privilege, I don’t mean that white people have it easy, that they’ve never struggled, or that they’ve never lived in poverty. But white privilege is the fact that if you’re white, your race will almost certainly positively impact your life’s trajectory in some way. And you probably won’t even notice it.

Het hele boek staat eigenlijk vol met dit soort heldere uitleg, aangevuld met voorbeelden om het nog extra te verduidelijken. De voorbeelden zijn fijn, maar je zou ze ook kunnen overslaan als je de tekst ervoor al goed begrijpt. Zoals je hierboven leest is dit boek dus absoluut niet tegen witte mensen dus wees daar niet bang voor vanwege de titel.

Het hoofdstuk over the system vond ik ook heel sterk. In dit hoofdstuk wordt uitgelegd hoe racisme werkt in ons systeem (met andere worden de maatschappij en vooral de mensen met macht) en het niet alleen gaat om het soort racisme wat je kan zien en horen, maar juist meer om datgene wat wij niet zien en niet kunnen bewijzen: racisme wat verborgen is. Hier is een stukje over structureel racisme:

Structural racism is an impenetrably white workplace culture set by those people, where anyone who falls outside of the culture must conform or face failure. Structural is often the only way to capture what goes unnoticed – the silently raised eyebrows, the implicit biases, snap judgements made on perceptions of competency. In the same year that I decided to no longer talk to white people about race, the British Social Attitudes survey saw a significant increase in the number of people who were happy to admit to their own racism.⁴ The sharpest rise in those self-admitting were, according to a Guardian report, ‘white, professional men between the ages of 35 and 64, highly educated and earning a lot of money’.⁵ This is what structural racism looks like. It is not just about personal prejudice, but the collective effects of bias. It is the kind of racism that has the power to drastically impact people’s life chances. Highly educated, high-earning white men are very likely to be landlords, bosses, CEOs, head teachers, or university vice chancellors. They are almost certainly people in positions that influence others’ lives. They are almost certainly the kind of people who set workplace cultures. They are unlikely to boast about their politics with colleagues or acquaintances because of the social stigma of being associated with racist views. But their racism is covert. It doesn’t manifest itself in spitting at strangers in the street. Instead, it lies in an apologetic smile while explaining to an unlucky soul that they didn’t get the job. It manifests itself in the flick of a wrist that tosses a CV in the bin because the applicant has a foreign-sounding name.

Er zijn nog veel meer dingen die ik zou willen delen maar dan wordt dit allemaal al te lang. Elk hoofdstuk bevat veel interessante info en nieuwe inzichten en in tegenstelling tot andere non-fictie boeken vind ik het dus waard om alle hoofdstukken goed te lezen.

Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen dit boek zullen gaan lezen zodat we meer begrip voor elkaar kunnen hebben en samen kunnen streven naar een maatschappij zonder racisme.

Ik wil deze blogpost nog afsluiten mijn een zin in het hoofdstuk over feminisme die ik heel erg powerful vond:
‘When feminists can see the problem with all-male panels, but can’t see the problem with all-white television programmes, it’s worth questioning who they’re really fighting for.’

Geen categorie