Mahmoud Darwish was one of the most acclaimed contemporary poets in the Arab world, and is often cited as the poetic voice of the Palestinian people. During the tumultuous summer of 2006, as Israel attacked Gaza and Lebanon, Darwish was in Ramallah. He recorded his observations and feelings in writing, included in A River Dies of Thirst, some of his last work. In this collection, Darwish writes of love, loss, and the pain of exile in bittersweet poems and diary entries leavened with hope and joy.

Van Mahmoud Darwish heb ik een aantal losse gedichten gelezen die ik erg goed vond, vooral zijn gedicht ‘ID-card’ die je hier kan lezen mocht je geïnteresseerd zijn. De boosheid, het moedige en zijn simpele taalgebruik sprak me enorm aan.  Ik begon aan een bundel met zijn geselecteerde gedichten maar dat beviel me niet zo goed, ik had het gevoel dat het juist de gedichten waar ik niet zoveel heb geselecteerd waren. Maar ik gaf de moed niet op en zocht verder.

Een tijdje later ontdekte ik A river dies of thirst. Dit sprak me wél heel erg aan. Dit boekje bestaat grotendeels uit proza gedichten (ik ben het nog niet gewend om met begrippen te gooien dus verbeter me vooral als ik ze verkeerd gebruik), gecombineerd een soort van dagboekfragmenten en een aantal normale gedichten. Ik geef niet zoveel om hoe een gedicht is geschreven, als het me maar iets laat voelen, maar ik benoem dit even zodat jullie een beetje een beeld hebben.

Ik hou van de kracht van zijn oorlogsgedichten. Het schudt je wakker, laat je meteen de gruwelen en de pijn voelen. Het eerste gedicht in de bundel is een oorlogsgedicht dat me heel erg raakte en me meteen wakker schudde en klaarstoomde voor wat nog ging komen. Wat ik heel mooi vond is hoe hij verschillende kanten van oorlog terugkwamen in zijn gedichten. Niet alleen vanuit het oogpunt van slachtoffers steeds maar ook van soldaten bijvoorbeeld (die ook als slachtoffers benoemt in zijn gedichten).

Een heel uniek gedicht was ‘The house as a casualty’ waarin hij schrijft over hoe huizen slachtoffers zijn van massamoord, zelfs als niemand thuis is. Een huis is vol met dingen die betekenis hebben voor de mensen die ze gebruikten of tot wie ze behoorden. Al deze dingen gaan verloren en daarmee ook herinneringen van die mensen. Hij benoemt een hoop objecten waardoor zijn boodschap nog meer binnenkomt en eindigt met een paar krachtige zinnen: ‘All these things are a memory of the people who no longer have them and of the objects that no longer have the people -destroyed in a minute. Our things die like us, but they aren’t buried with us.’

Zijn stijl verandert per gedicht en onderwerp. Waar hij bij oorlogsgedichten heel krachtig taalgebruik heeft is hij in zijn gedichten over bijvoorbeeld liefde en natuur juist heel zacht en lief. Toen het gedicht ‘If only the young were trees’ las werd ik gegrepen door een intens lief gevoel. Ik wil dit gedicht graag met jullie delen en hoop dat jullie het ook zo mooi vinden:

‘The tree is sister to the tree, or its good neighbour. The big one is kind to the little one, giving it the shade it needs. The tall one is kind to the short one, sending it a bird to keep it company at night. No tree attacks the fruit of another tree, and if one tree is barren the other does not make fun of it. A tree does not attack another tree and does not imitate a woodcutter. When a tree becomes a boat it learns to swim. When it becomes a door it continues to keep secrets. When it becomes a chair it does not forget the sky that was once above it. When it becomes a table it teaches the poet not to be a woodcutter. The tree is forgiveness and vigilance. It neither sleeps nor dreams, but is entrusted with the secrets of dreamers, standing guard night and day, showing respect to passers-by and to the heavens. The tree is a standing prayer, directing its devotions upwards. When it bends a little in the storm, it bends majestically, like a nun, looking upwards all the time. In the past the poet said: ‘If only the young were stones.’ He should have said: ‘If only the young were trees!’

Er zijn ook nog best veel gedichten in deze bundel die ik gewoon niet voelde maar dat was oké. Mahmoud Darwish is gewoon een schrijver waarbij ik niet al zijn werk voel, maar als ik het voel, voel ik het heel goed en intens. En dat is het voor mij helemaal waard. Dit is trouwens iets wat ik bij steeds meer dichters ontdek en ik probeer er meer vrede mee te hebben dat je soms gewoon maar een klein gedeelte van iemands werk kan waarderen.

Dank aan de vertaling door Catherine Cobham.

Geen categorie