The lake is geschreven vanuit het oogpunt van Chichiro, een jonge vrouw begin 30. Na het overlijden van haar moeder verhuist ze naar Tokyo om een nieuw leven te beginnen. In haar nieuwe flat kijkt ze vaak uit het raam en op een dag ziet ze Nakajima, een jonge man die in de flat tegenover haar woont. Hij kijkt terug vanuit zijn eigen raam. Na elkaar vele dagen aan te kijken ontstaat er langzaam een vriendschap dat bloeit tot een relatie. Al snel wordt het duidelijk dat Nakajima wordt achtervolgt door een trauma uit zijn kindertijd.

Een tijdje terug las ik kitchen waar ik heel enthousiast over was. Hierdoor had ik onbewust hele hoge verwachtingen geschept bij dit boek. Helaas voldeed het niet aan mijn verwachtingen.

Er waren genoeg dingen die ik heel leuk vond the lake. Een van die dingen is hoe zacht en lief de band tussen Chichiro en Nakajima is. Het elkaar op een dag toevallig uit het raam zien, vervolgens  onbewuste en daarna bewuste staarsessies en hoe dit weer uitloopt op een vriendschap. En de vriendschap uiteindelijk langzaam groeit tot een relatie. Deze ontwikkeling was echt heel mooi geschreven.

Het ‘menselijke’ waar ik zoveel van hou in boeken was heel erg aanwezig in the lake, net als in kitchen. Ik hou er zo van om boeken te lezen waarin karakters, gebeurtenissen en gedachten heel menselijk geschreven zijn en dan niet op een manier dat je per se jezelf herkent, maar dat je opeens denkt aan allerlei soorten mensen die je nu in je leven hebt of ooit in je leven bent tegengekomen. Menselijke emoties en gedachten die we allemaal wel hebben maar niet vaak over praten of horen. Hieronder twee voorbeelden:

“I have the money my mom left me, so I think I could probably afford it. I’m sure my dad would help out, too.” Nakajima nodded. “After all, when your mom passed away, your dad inherited that club of hers, right? You have every right to ask him for a little money. Sometimes asking a favor is the best way to show your love, don’t you think?” He had a point there, too, though I’d been trying not to think about that.’’

En:

‘’Recognizing how totally ignorant you are is the only honest way to deal with people who’ve been through something traumatic.’’

Net als kitchen had dit boek ook weer een paar surrealistische elementen. Ik hou van surrealisme in alle kunstvormen en ik ga er nooit genoeg van krijgen denk ik. Ik wil niet te veel van verklappen want dan wordt het minder leuk als je het zelf wil lezen, maar wat ik erover kwijt wil: zeer geslaagd.

Ik ga het nu hebben over de dingen die ik niet leuk vond aan dit boek, lees niet verder als je het boek nog wil lezen want er komen spoilers.

Mijn grootste ergernis was hoe Nakajima’s verleden ontzettend ongeloofwaardig was geschreven. Hij is vroeger gekidnapt door een sekte, mishandeld en pas jaren later vrijgekomen. Ik denk dat Yoshimoto origineel wilde zijn en dat was ze ook, maar ze heeft slap uitgewerkt. Ik denk dat ze dit beter had kunnen uitwerken als ze ervoor had gekozen had verhaal wat langer te maken en dieper in te gaan op de hele gebeurtenis.

Een ander ergerpuntje was hoeveel aandacht er wordt besteedt aan Chichiro’s werk. Ze leeft van het maken van muurschilderijen. Ik snap dat de specifieke muur die ze schildert in het verhaal ook symbool staat voor haar persoonlijke groei, maar het eindeloze gezeur over de muur werd me echt te veel zo nu en dan.

Deze twee dingen hebben (die vooral aan het einde aanwezig waren) het verhaal voor mij helaas een beetje verpest waardoor ik nu ook minder zin heb om een ander boek van Banana Yoshimoto te lezen.

Dank aan de vertaling door Michael Emmerich.

Geen categorie