Even een keer wat anders dan boeken. Laatst ben ik naar de voorstelling Birdie geweest van het theatergezeglschap Agrupación Señor Serrano uit Barcelona. Ik kende ze nog niet en vond ze toevallig toen ik aan het zoeken was naar leuke voorstellingen in Groningen. Ik ben diep onder de indruk en wil er graag nog het een en ander over kwijt.

Om een beeld te krijgen bij hetgeen wat ik nu allemaal ga vertellen deel ik eerst even een linkje van de trailer: https://www.youtube.com/watch?v=5tQqbgSUsdQ&t=7s

Het thema was (gedwongen) migratie.

Deze voorstelling was vooral heel bijzonder door de manier waarop we alles zagen. Links in de zaal was er een tafel met allerlei objecten, kaarten, foto’s etc. Twee mannen schoven steeds een nieuw object, foto of wat dan ook onder de camera en dat zag je dan steeds live op het grote scherm. Een heel precies knap werk. Maar niet alleen linksonder gebeurden er live dingen, over de hele vloer waren er objecten, vooral van dieren en baby’s maar ook andere dingen. Ze wisselden af tussen de tafel links en de dingen die je op de grond zag.

De voorstelling begon met een aantal nieuwsberichten die ze steeds onder de camera verschoven. Op het eerste gezicht leken het zomaar willekeurige nieuwsberichten maar al snel merkte je dat het berichten waren die juist precies uitbeelden wat er op dit moment gaande is in de wereld, en dan niet alleen serieus en verdrietig nieuws, maar ook krantenkopjes over social media influencers.

Daarna begon het verhaal dat werd verteld door een vrouwelijk stem. Zij vertelt over haar reis en de reis van velen andere voor en na haar.
Op een gegeven moment ergens redelijk op het begin zag je een bewegend beeld van mensen die over een muur proberen te klimmen. Opeens werd het bewegend beeld als een foto stil gezet en vroeg de stem het publiek stil te staan bij de foto. We moesten de foto eens goed te bekijken. Op deze manier werd je heel erg geconfronteerd bij het migratie/vluchtelingen probleem en het hele ‘muur bouwen om mensen tegen te houden’ gebeuren.

De voorstelling ging niet alleen over gedwongen migratie, maar ook mensen die niet gedwongen op zoek gaan naar een beter leven in een ander land. ‘Is het niet meer dan normaal dat mensen zoeken naar geluk en een beter leven?’ was vooral de boodschap. Ook andere onderwerpen kwamen aan bod, vooral aan het begin met de krantenkoppen.

Vogels kwamen veel terug in de voorstelling. Vogels die migratie symboliseren, ergens een beetje cliché, maar toch enorm goed uitgewerkt. Een bijzonder mooi stukje met vogels was toen je heel veel vogels zag op het beeld. Toen kwam er langzaam rook en verdwenen de vogels en plotseling werd er een lamp (stroboscooplamp als ik me goed herinner maar ik weet het niet meer zeker) op het publiek werd gericht waardoor we allemaal in een soort trance kwamen, het was heel intens en gek en aan de geluiden om me heen van het publiek merkte ik dat zij net zo verwonderd waren als ik. Een soort van 3D-gevoel kreeg je ervan, maar dan veel intenser.

Tegen het einde van de reis aan begonnen de twee mannen links opeens alle mini-objecten op de grond op te ruimen. Ik vond het een beetje verwarrend want waarom zouden ze opeens beginnen met opruimen terwijl de voorstelling nog niet eens was afgelopen? Maar toen alles was opgeruimd en de stem het verhaal zat af te ronden maakten ze de zaal donker en haalden ze een soort van grote ventilator op. Die ging aan en de wind kwam door je haren en  ondertussen kwam er rechts uit de zaal rook en op het beeldscherm zag je allemaal vogels. Het werd steeds donkerder toen er opeens een vrouw van achter naar voren kwam:  het was de vrouw die we de hele voorstelling hadden gehoord. De manier waarop ze in het donker kwam en het steeds lichter werd, met de rook en de wind, zorgde voor een heel erg mysterieus, confronterend en zelfs een beetje angstaanjagend gevoel. Ik had totaal niet verwacht dat zelfs de stem die we hoorden live was. Waar ze de hele tijd was en of ik haar had kunnen zien als ik een oplettendere kijker is me een raadsel.

Al met al vond ik de voorstelling heel indrukwekkend. Toen we applaudisseerden keek de groep het publiek zó ontzettend bescheiden en verlegen aan dat ik nog meer wilde uitdrukken hoe geweldig ik het vond maar meer dan klappen kon helaas ik niet doen. Ik ga ze voortaan in de gaten houden en kijk uit naar nog meer voorstellingen van deze getalenteerde groep.

Geen categorie