Toen ik net begonnen was aan dit boek dacht ik een paar keer bij mezelf ‘wat probeert ze nu te zeggen? Wat is haar conclusie?’ Ik dacht dat ik essays zou lezen met een duidelijke opbouw en een duidelijke conclusie. Maar dit was heel anders. Haar gedachten lazen zo random. En toch komt het op een gegeven moment samen. En soms ook niet. Chelsea Hodson wil met deze essays delen wat er in haar omgaat en wat haar bezighoudt en bezighield. Ze schrijft over hoe het is om een vrouw te zijn in de huidige maatschappij. Ze schrijft over hoe het is om jong te zijn. Ze schrijft over hoe het is om een jonge vrouw te zijn. En ze schrijft over hoe het is om een geprivilegieerde, witte jonge vrouw te zijn. Maar ze schrijft ook over verlangen, liefde, macht en nog meer. Ze schrijft over de digitale wereld waarin we leven en wat dit met ons doet. En over wat onze lichamen kunnen doorstaan. Al deze dingen, soms apart, soms samen maar ze komen allemaal terug in dit geweldige boek met essays.

Ik heb nog nooit zoiets eerlijks gelezen. Deze essays lazen zelfs eerlijker dan een dagboek. Ze opent zichzelf helemaal in haar essays en DURFT te praten, ze durft dingen te zeggen die niemand durft te zeggen en die we misschien helemaal niet willen lezen.
Hier en voorbeeld met wat ik bedoel met hoe eerlijk ze schrijft:

‘$10 per hour: At American Apparel, they gave everyone a free swimsuit in exchange for wearing it to work. They didn’t force anyone to take the swimsuits, but everyone took them. At first I felt embarrassed of the black bikini, but after an hour, I worked alongside capitalism’s heartbeat; I could sense a faceless man benefiting from my shape. And in fact, he wasn’t faceless at all—I knew who I sold myself for. I signed up for that.’

Hier en daar las het soms als een soort van poëzie:

‘Think of someone you want to touch whom you cannot touch, someone forbidden. Think of a room where there is nothing except the two of you: still, you cannot touch them. Think of the heat between two hands about to touch, the language that exists in that silence.’

Ze schrijft heel verrassend. Meerdere keren eindigde een alinea of zin totaal anders dan ik had verwacht, terwijl alles wat er voor geschreven was heel rustig en niet bijzonder was, waardoor ik steeds weer gepakt werd in haar woorden.

Sommige essays bestonden uit random stukjes korte tekst terwijl andere meer in verhaalvorm waren geschreven. De eerste essays zijn allemaal langere in verhaalvorm. Toen ik voor het eerst bij een hoofdstuk kwam met losse stukjes tekst onder elkaar dacht ik eerst dat het te weinig samenhang had en dat het misschien beter was als ze er dieper op in was gegaan. Maar ik stelde mijn mening al snel bij. De stukjes korte tekst waren op zo’n manier geschreven dat je meteen werd geconfronteerd met wat er stond zonder er om heen te draaien en dit maakte ze nou juist zo sterk. Hier een voorbeeld:

‘I can be convinced of any version of justice, if the wronged speak eloquently enough for long enough.’

Ze heeft mijn kijk op essays verandert. Niet dat ik nou zoveel essays heb gelezen in mijn leven maar ik was er gewoon gewend geraakt aan het idee dat een essay een bepaalde opbouw moet hebben, dat het op een bepaalde manier geschreven moet zijn. Maar dat hoeft niet per se. Deze essays hadden geen duidelijke opbouw, voldeden niet aan een bepaalde schrijfstijl die ik in gedachten had voor essays. Toch hebben deze essays mij geïnteresseerd en gepakt vanaf het begin tot het einde.

Ik heb gelezen dat ze bezig is met haar tweede boek en ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn. Tot die tijd zal ik af en toe terugkomen naar dit boek en stukjes opnieuw lezen.

Geen categorie